آهو

همان اولین کشیک پس از قرنطینۀ حرم، عودسوزبه‌دست پای ایوان نقاره‌خانه ایستاده بودم. چند جوان رعنا به‌طرفم آمدند. دلتنگی امانشان را بریده بود و به‌دنبال راهی به ضریح می گشتند: «حاج‌آقا! از کجا می‌شه بریم توو؟»

پرسیدم: «کدوم توو؟» و همان لحظه ادامه‌اش بر زبانم جاری شد: «همون توویی که آهو نام داره؟!»

لبخند زدند. برایشان توضیح دادم که فعلاً باید صبر کنیم تا کرونا برود و رواق‌ها باز شود و دستمان دوباره به دامن ضریح برسد. ازم که جدا شدند، با خودم فکر کردم اگر قرار باشد برای ضریح مطهر نامی از جنس طبیعت پیدا کنیم، «آهو» چه نام قشنگی است: یادآورِ پناه‌دادن امام به بی‌پناهان.

خدا می‌داند تا آخر پاس، چند بار زمزمه کردم و چقدر گریستم:

بیا بریم صحن
کُدو صحن؟
همو صحنی که آهو نام دارَه، های بله
بچه‌صِیاد به پایش دام دارَه، های بله
بچه‌صیدُم را مزن
آهوی صحنُم را مزن
خال آهو به خال یار می‌مانَه بله

۷ خرداد ۱۳۹۹