الیزابت

پای پله‌برقی بست پایین‌خیابان، صحبتم با دو آقای جوان تهرانی گل انداخت. دست‌به‌کیف شدم تا علاوه بر هدیۀ خوردنی (شکلات)، هدیۀ بردنی هم به‌شان بدهم: پَری از کبوتران حرم.
– من خاطراتم را از روزهای خدمت در حرم می‌نویسم.
– چه جالب!
– حالا ان‌شاءالله به‌حق امام‌رضا(ع) اینترنت که آزاد شد، توی تلگرام بزن «کبوتر حرم».
– حتماً. همین الان هم یک خاطره برات می‌سازم.
از زیر قاب گوشی‌اش کاغذی را بیرون کشید و پر کبوتر را به‌جای آن گذاشت.
– این اسکناس ده‌پوندی را اینجا گذاشته بودم که عکس قدرتمندترین آدم جهان همیشه پیش چشمم باشد: ملکه الیزابت. همیشه به‌ش نگاه می‌کردم و انرژی می‌گرفتم. حالا دیگر به دردم نمی‌خورد. دیگر پر سیمرغ دارم. هروقت گره به کارم بیفتد، نگاهش می‌کنم و به امام‌رضا وصل می‌شوم.
ظهر که غذای متبرکم را تقدیمش کردم، گفت که خادمی دیگر هم غذایش را به دوست او داده. غذاها را بردند تا یخ‌زده نگه دارند و هر روز با سرقاشقی از آن، به خوراک خانه‌شان طعم حرم ببخشند.
۸ مهر ۱۴۰۱ / ۳ ربیع‌الاول ۱۴۴۴