باد صبا

پای ایوان نقاره‌خانه داشتم جمعۀ خادمانه‌ام را به شب پیوند می‌زدم. در میانۀ نقارۀ عصرگاهی، دو جوان‌مرد جویا سراغم آمدند و پرسیدند: «فلسفۀ این نقاره‌زدن چیست؟» توضیح دادم: «علاوه بر شب و روزهای شادی و هنگام شفاگرفتن بیماران، هر روز بیست دقیقه پیش از طلوع و غروب آفتاب هم نقاره می‌زنند؛ طوری‌که پایان نقاره‌زنی مساوی است با طلوع یا غروب آفتاب. در قدیم جنبۀ اطلاع‌رسانی داشته برای قضانشدن نماز خلایق. خب، آن وقت‌ها که رادیوتلویزیون یا «بادصبا» نبوده.»

ناگهان آن نیم‌فاصلۀ کوچولوی «بادصبا» حس بذله‌گویی‌ام را قلقلک داد. گفتم: «البته خودِ باد صبا زمان حافظ و پیش‌تر از او هم بوده ها! نرم‌افزار بادصبا نبوده!» و هر سه زدیم زیر خنده.

۷ آذر ۱۳۹۹