بی‌بی‌رحمتی

طوطی مهماندوست: این نه عنوان حکایتی است از مثنوی مثل «طوطی و بازرگان»، نه تخلص شاعری، نه اسم مستعار نویسندۀ معروفی. اسم پیرزنی است، کنده بر قبری در بهشت‌نبی(ص) تربت‌جام. همان که ما به‌ش می‌گفتیم «بی‌بی‌رحمتی». از همان پیرزن‌ها که قیافه‌اش را می‌دیدی، می‌گفتی جاش وسط بهشت است.

بی‌بی‌رحمتی مادر اسماعیل و ابراهیم عطارحمتی بود: دوستان دیرین خانوادگی ما در تربت‌جام که بین خودمان، «رحمتی‌بزرگه» و «رحمتی‌کوچیکه» می‌خواندیمشان. همان مادربزرگ قدخمیده‌ای که با قلیان کوچک سرسفالی‌اش، از خانۀ رحمتی‌بزرگه به خانۀ ما می‌آمد و به روایت مادرم، برای من دعا می‌کرد که در سمنان دانشجو بودم و غریب:

ـ ننۀ احمد، من که چیزی بلد نیستم. فقط هر هفته برای احمد آقا یک دور تسبیح می‌گردانم و می‌خوانم:

باب‌الحوائج، موسی‌بن‌جعفر

دردم دوا کن، الله اکبر

من برای او چه کرده بودم که چنین خالصانه دعایم می‌کرد؟! لابد خودت به دلش انداخته بودی، که او به عمرش فقط حرم تو را دیده بود. و لابد امروز و امشب، خودت به دلم انداختی که در راه حرم و در طول هر دو پاس خدمتی، به یادش باشم و ازطرفش سلام بدهم. امشب که شب شهادت پدرت بود: باب‌الحوائج، موسی‌بن‌جعفر علیهماالسلام. امشب که از ایوان شرقی صحن جامع، دسته‌های عزادار را می‌دیدم که می‌آیند برای سرسلامتی‌دادن به آقایشان. امشب که دسته‌ای عراقی را دیدم که با دم سینه‌زنی‌شان، به مادرت تسلیت می‌گویند: «الیوم الیوم نعزّی فاطمه!»

من علم غیب ندارم و نمی‌دانم کی جاش وسط بهشت است یا اصلاً کی بهشتی هست و کی نیست. همین‌قدر می‌دانم که امشب، روح بی‌بی‌رحمتی اینجا بود: وسط بهشت!