تُو مُخورِم، اُو مُخورِم!

زبان فارسی است دیگر. در حرم امام‌رضا علیه‌السلام هم شیرینی و ظرافت و طنازی خودش را نشان می‌دهد و خادمان حضرت را سر ذوق می‌آورد تا برای اصطلاحات خاص حرم، اسم‌های بامزه‌ای ابداع کنند؛ مثلاً بخشی در حرم راه می‌افتد که فقط یکی از وظایفش سروسامان‌دادن به صندلی‌های تاشو است. فوراً اسمش را می‌گذارند «بخش تاشو»! یا بخش دیگری متولد می‌شود با نیروهایی ورزیده که به‌کار موارد خاص می‌آیند. همان روز اول، اسمش را می‌گذارند «بخش جومونگ‌ها»!

********

از حاجی معتمدی پرسیدم: «پاسِتان کجاست، حاج‌آقا؟»

ـ تُو مُخورِم، اُو مُخورِم! [تاب می‌خوریم، آب می‌خوریم.]

ـ یعنی چی؟

ـ دور آب‌نمای صحن جامع. تُو مُخورِم، اُو مُخورِم دِگه!

پ.ن. «تُو» و «اُو» را مثل «نو» در «نوروز» تلفظ کنید.