دست دردمند

روز شهادت امام باقر علیه‌السلام، بست شیخ طبرسی خدمت‌سرایم شده بود تا پس از نماز مغرب و عشا، روبه‌روی دری که از آن فقط طلای صحن انقلاب پیدا بود، زائران عزادار را با حرکت چوب‌پر به مسیر خروجی راهنمایی کنم: «یا الله! بفرمایید از سمت راست خودتون حرکت کنید.»

زائری کنارم رسید و دلسوزانه گفت: «خودشون می‌رن. نمی‌خواد چوب‌پرت رو تکون بدی. دستت درد می‌گیره.»

دستت درد نکند که برای دستم دل می‌سوزانی. کاش دست امام پنجممان را در کودکی نمی‌بستند! قربان دست دردمند امام‌باقر(ع)! قربان دست بستۀ پدرش! قربان دست دردمند مادرش!