مهرطلب

داشتم کتابی دربارۀ روان‌شناسی را می‌ویراستم که رسیدم به این بند:

افرادی که شخصیت مهرطلب در آن‌ها پررنگ است، همیشه در حال خدمت‌کردن افراطی هستند. این افراد با خدمت‌کردن، در واقع نیاز درونی خودشان را ارضا می‌کنند. نیاز به تأییدشدن، پذیرفته‌شدن، برتربودن و جلب توجه آن‌ها را به‌سمت خدمات افراطی سوق می‌دهد. مِهر این‌گونه افراد، مهر بالغ و خالص نیست و درنهایت چون به‌اندازۀ محبت‌ورزی‌شان محبت نمی‌بینند، دچار خشم و افسردگی می‌شوند.

ناگهان در خودم فرو رفتم:

نکند شخصیت من مهرطلب است! نکند با خدمت در حرم امام‌رضا علیه‌السلام دارم نیاز درونی خودم را ارضا می‌کنم! نکند خدمتم به‌ظاهر خالصانه است و در واقع، ازسرِ نیاز به تأییدشدن، پذیرفته‌شدن، برتربودن و جلب توجه!

ولی نه! هرچه باشد، من درنهایت به اندازۀ محبت‌ورزی‌ام محبت می‌بینم. اصلاً خیلی بیشتر از محبت‌ورزی‌ام، محبت می‌بینم از امام رئوف. من نوکر نیستم؛ او که آقاست.