کلاه شکلاتی

از سال‌تحویل ۱۳۹۶ ساعتی گذشته بود. در ورودیِ صحن جمهوری، من مانده بودم و جیب‌هایی برآمده که ازدحام جمعیت نگذاشته بود شکلات‌هایش را نثار زائران نوروزی امام‌رضا علیه‌السلام کنم. باید هم زائران را شیرین‌کام می‌کردم و هم جوری سرشان کلاه می‌گذاشتم که خاطرۀ شکلات تلخ تکرار نشود. یک مشت شکلات ریختم روی کلاهم و بااحترام، تعارف کردم به زائران. دست‌های حاجتمند به‌طرف کلاه آمدند و در آنی و کمتر از آنی، شکلات‌ها را در آغوش گرفتند. حس کردم دوباره ممکن است همان اتفاق تحویل‌سال ۱۳۹۳ بیفتد. به خواهران تذکر دادم که رعایت کنند و هرچند امام‌رضا را محرم می‌دانند، این حقیر سراپاتقصیر را نامحرم بدانند! یک مشت شکلات دیگر از جیبم درآوردم و روی کلاه ریختم. این بار شکلات‌ها تقریباً به‌روی کلاه نرسید. بار سوم، دستی از پشت سر آمد و شکلات‌ها را از دستم قاپید!

کلاه شکلاتی هم کارگر نشد! بازهم محرم و نامحرم! بازهم شکلات تلخ!

• کبوتر حرم