آقا نیا!

آقا نیا! می‏‌خواهی بیایی که چه؟ ما که حالمان خوب است و کِیفمان کوک. ملالی هم نیست، حتی با دوری شما! می‏‌گویند وقی بیایی، دین جدیدی می‏‌آوری. مگر همین دین الانمان چه اشکالی دارد؟ ببین! دارم هشدار می‏‌دهم که اگر بیایی، در مقابلت می‏‌ایستیم.

اصلاً فرض کنیم آمدی و آمدی همین حرم امام‌رضا علیه‌السلام. جایی بهتر از اینجا که پیدا نمی‏‌شود. فکر می‏‌کنی ما خادم‌‏های جدّت چطور با شما برخورد می‏‌کنیم؟ البته می‏‌دانم که همۀ این حرف‏‌ها را خودت می‏‌دانی؛ ولی این دردها را به شما نگوییم، به که بگوییم؟

فرض کنیم آمدی و دیدی دارم خانم زائر میان‌‏سالی را که روی فرش‏‌های صحن جامع دراز کشیده، از خواب بیدار می‏‌کنم؛ کاری که همین دیروز کردم. اگر بگویی بگذار استراحت کند، می‏‌گویم: «به ما دستور داده‏‌اند نگذاریم کسی در حرم بخوابد. بی‌احترامی است.» اگر بگویی بی‌احترامی نیست، هیچ توجهی نمی‏‌کنم. اگر بگویی: «او سیده است و از خانوادۀ ما. امروز رسیده و فردا دارد می‏‌رود. می‏‌خواهد چند لحظه‏‌ای استراحت کند تا بتواند امشب را بیدار بماند و با من حرف بزند.» بازهم به‌خرجم نمی‏‌رود. دستور از بالاست.

اگر ببینی دارم به زن و شوهر جوانی گیر می‏‌دهم که با مهربانی دست هم را گرفته‏‌اند و از من بپرسی مگر این کار چه اشکالی دارد، می‏‌گویم: «این قرتی‏‌بازی‏‌ها یعنی چه؟! آن‌هم توی حرم امام‌رضا(ع)!» آخر از بالا دستور داده‏‌اند. مگر من می‏‌توانم سرپیچی کنم؟

اگر ببینی مسیری را بسته‌‏ام و از من بخواهی اجازه دهم کسانی که کار ضروری دارند، رد شوند، قبول نمی‏‌کنم. اصرار کنی، باز هم می‌گویم از بالا گفته‏‌اند.

اگر بگویی: «پیشنهاد کنید چند وضوخانه برای خواهران در نزدیکی رواق‏‌ها بسازند تا مجبور نباشند برای فرار از رفتن این‌همه راه تا دست‏شویی‏‌ها، لب حوض‏‌ها وضو بگیرند و شما هم مجبور نباشید به‏‌شان تذکر بدهید.» می‏‌گویم: «به ما چه مربوط؟ زائر باید باوضو وارد حرم شود. درضمن، دست‏شویی‏‌ها را دور از رواق‏‌ها ساخته‏‌اند که زائر بیخودی در حرم نماند و فقط زیارت کند و برود.» یعنی درست همان حرف‏‌هایی که از بالا به‏‌مان گفته‏‌اند.

خلاصه آقا جان! وقتی برای ما فقط دستور از بالا مهم است و کسی را بالاتر از آن بالا نمی‏‌دانیم، می‏‌خواهی بیایی که چه؟ بیایی، مثل جدت امام‌رضا(ع)، و بلکه بیشتر از او، غریب می‏‌شوی. فعلاً نیا تا ببینیم از بالا چه می‌گویند!

• کبوتر حرم