بی‌کفن

صحن انقلاب بود و پایان کشیک و آخرین درددل‌های نوکر با اربابش. نوای حدیث کساء هفتگی حرم بود و قصۀ خانه‌ای که اهلش را به‌جفا کشتند. عبارتی که ذکر حسین(ع) می‌گرفت و ذهنی که روضه‌خوان می‌شد:

ـ فَدَنَی الْحُسَینُ نَحوَ الْکِساء. حسین(ع) نزدیک کساء شد. بگذار حسینم بیاید زیر کساء. حسینم بی‌کفن است. نگذار بی‌کسا بماند.