صبر، شکر، ذکر

برای زیارت مجالی نمانده بود، جز همان چند دقیقۀ بعد از نماز مغرب و عشا که در آسایشگاه، رو به امام‌رضا علیه‌السلام بایستم و «امین‌الله»ی بخوانم. باید زود از کنار عبارات می‌گذشتم؛ اما «صابِرَهً عَلی نزولِ بَلائِک» بغضم را ترکاند. یادم آمد که دیشب، شام وفات حضرت فاطمۀ معصومه سلام‌الله‌علیها، در چند دقیقه‌ای که کنار ضریح بودم، از دست بلاهای زندگی چه شِکوِه‌ها کرده بودم و چه اشک‌ها ریخته. صبر بر این‌همه بلا؟! آخر چطور؟!

دو عبارت بعد، جوابم را دادند: «شاکِرَهً لِفَواضِلِ نَعمائِک، ذاکِرَهً لِسَوابِغِ آلائِک.»

«صبر» با «شکر» به‌دست می‌آید و «ذکر»: شکر بر نعمت‌های بسیار و یادآوری عطاهای بی‌شمار.

پ.ن. این نوشته در شهر مقدس قم در این دفتر خاطرات نقش بست. نایب‌الزیاره‌تان بودم.

• کبوتر حرم