روزیِ شکلات

ممنوع است؛ ولی نشستم روی آن صندلی سنگی در ایوان شرقی صحن جامع. پاهام دیگر قوت نداشت.

هنوز نفسی چاق نکرده بودم که پدری با دختر چندساله و کودکی به بغل آمدند و نزدیکم ایستادند. وای! حال نداشتم پا شوم بروم به‌شان شکلات بدهم!

جنگ عقل و عشق در وجودم درگرفته بود که پدر لبنانی جلوتر آمد: «وضو وِین؟»

خودش به طرفم آمده بود؛ به‌طرف روزیِ شکلات! به احترامش برپا ایستادم و هم جوابش را دادم، هم شکلاتش را.