پرحرفی

پایم که به ایوان غربی صحن جامع رسید، چشمم به سکویی سنگی افتاد که آن گوشۀ ایوان برای استراحت گذاشته‌اند. خوش‌حال شدم که اگر پا و کمرم یاری نکرد، می‌توانم بنشینم و نفسی چاق کنم.

چند دقیقه‌ای نگذشته بود که دیدم آقای جوانی رویش نشسته است. با لبخند به‌طرفش رفتم و شکلات تعارفش کردم:

ـ آقا بفرمایید.

ـ قند دارم.

ـ خب نگفتم بخور که!

زد زیر خنده. منتظر بود که ساعت شش بعدازظهر، کشیک خانمش در «کبوترانه» تمام شود و مثل دو کبوتر عاشق بروند خانه‌شان.

ـ پس شما هم مثل ما علاف اهل‌بیتی! می‌گن مداح اهل‌بیت؛ ما علاف اهل‌بیت هستیم!

دوباره زد زیر خنده و گرم صحبت شدیم. الکترونیک خوانده بود و سه سال دورۀ تعمیر تجهیزات پزشکی دیده بود. سه ماه هم در کشور کره دورۀ تکمیلی گذرانده بود و حالا مغازۀ فروش لباس بچه داشت! به همین بهانه، کل مشکلات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و سیاسی مملکت را زیرورو کردیم. من هم صاحب‌نظر! چنان از اول تا آخر پاس، مخ طرف را تیلیت کرده بودم که پاس‌بخش هم فهمید و گفت: «باز تو گوش مفت گیر آوردی؟!»

به‌طرف آسایشگاه که می‌رفتم، سرم داشت سوت می‌کشید از این‌همه پرحرفی. به امام‌رضا علیه‌السلام گفتم: «سرم درد گرفت! از منبر بیاورم پایین دیگر!»