جوادانه

مدتی است که پاس یک و دو نوبتی شده: اگر این هفته پاس یک بودی، هفتۀ بعد باید پاس دو باشی و برعکس.

امروز نوبت پاس یک من بود. خوب هم بود: با این روزۀ هم‌زمان با میلاد گل‌پسر امام‌رضا علیه‌السلام، ساعت هشت شب خلاص می‌شدم و زودتر به خانه برمی‌گشتم. ولی دیر رسیدم و پاس دویی شدم.

در آستانۀ ورود به حرم، داشتم خودم را می‌خوردم که چرا «بازم مدرسه‌م دیر شد»! برای ردکردن شکلات‌های حرمی از سد سدید انتظامات ورودی هم معطل شده بودم. توی صحن جامع، ناگهان یادم آمد که پاس دو یعنی ساعت شش تا هشت در آسایشگاه هستم و می‌توانم سر فرصت، افطار بخورم. این، یکی از عیدی‌های ریزۀ امام‌جواد علیه‌السلام.

به آسایشگاه هم که رسیدم، مسئول کشیک گفت: «ساعت پنج تا شش جشن میلاد امام‌جواد(ع) داریم. تو هم باید بخوانی.» گفتم: «ساعت پنج که من سر پُستم.» گفت: «خٌب بیا بالا.» بعد هم به بروبچ دستور داد که محل خدمتم را در نزدیک‌ترین جای ممکن بنویسند: ایوان شرقی صحن جامع. این هم عیدی ریزۀ دوم.

بازهم عیدی می‌خواهم؛ عیدی‌های جوادانه! عیدی‌های بزرگ‌بزرگ!

• کبوتر حرم