همه سیراب

باغ رضوان در عصر نوزدهم ماه رمضان، همچنان پروانه‌باران بود. در آن ساعت‌های پایانی کشیک، اثر پروانه‌ای هنوز باقی بود و با دلم بازی می‌کرد.

دمی نشستم تا نفسی بگیرم. پروانه‌ها بازهم قاب چشمم را پر کردند. چند قدم آن‌سوتر، فرودگاه محبوبشان بود: قطعه‌ای که آب در دلش جمع کرده بود. پروانه‌ها شادان و رقصان می‌آمدند و می‌نشستند و تشنگی خرداد را فرو می‌نشاندند یا دست‌کم، صحنۀ آب‌نوشیدن را به نمایش می‌گذاشتند.

گرم تماشایشان بودم که ناگهان، بیت محتشم برایم روضه‌خوان شد:

بودند دیو و دد همه سیراب و، می‌مکید
خاتم ز قحط آب، سلیمان کربلا

شنبه، ۱۹ رمضان ۱۴۴۰ / ۴ خرداد ۱۳۹۸