کربلای ما چه شد؟

چند هفته بود که در لحظه‌های خدمت و زیارت، یک قطره اشک هم بر گونه‌ام نازل نمی‌شد. خشک‌سالیِ چشم لابد از خشک‌حالی دل آب می‌خورد.

جلوی دفتر نعیم رضوان به خدمت ایستاده بودم و دل‌شورۀ همین قحطیِ اشک را داشتم. ناگهان و بی‌مناسبت، چند بیت به یادم آمد و زمزمه‌ام شد:

از نفس‌‌هایم دوباره آه دارد می‌‌رسد
وقت دیدار گدا و شاه دارد می‌‌رسد
بوی عطر سیب ثارالله دارد می‌‌رسد
«نیمۀ ماه رجب از راه دارد می‌‌رسد
کربلای ما چه شد؟ دستم به دامان نجف!»*

روزهای اول ربیع‌الثانی بود و هنوز کو تا نیمۀ ماه رجب! ولی روضه که شب و روز نمی‌شناسد. داغ کربلا که مناسبت نمی‌خواهد. اشک می‌ریختم که در این روزگار کرونازده، «کربلای ما چه شد؟ دستم به دامان نجف!»

۲۹ آبان ۱۳۹۹

* محمدجواد شیرازی، تضمینی از غزل علی‌اکبر لطیفیان